صداقت

این روزا به یه نتیجه ای رسیدم ( البته اگه بشه اسمشو نتیجه گذاشت)، متوجه شدم که صداقت اونقدر که بزرگترا یادم دادن و ازم می خواستن؛ خوب نیست. تو اگه شارلاتان باشی و بتونی همزمان (این کلمه رو با تاکید بخونین) چند نفر رو سر کار بذاری،هم محبوب میشی هم کارهات تند وتند جلو میره و همه جلوی پات فرش قرمز پهن می کنن. باور کنین تمام اینا میتونه صبح تا شب براتون اتفاق بیافته. یه نیگاه به دور و برتون بندازین

سر کار که هستین اگه راستش رو بگین و هر کاری که گفتن رو درست انجام بدین همه چپ چپ نیگاتون می کنن. ولی اگه بپیچونیدشون و دستشون رو بذارین تو پوست گردو، همه میگن: بابا این دیگه آخرشه

تو روابط روزمره وقتی با دوستات هستی، تا وقتی که تمام اسرارت رو ندونن، واسشون جذابی و می خوان کشفت کنن( فرق کشف و کفش رو باید بدونن البته) و همه میخوان بدونن ندونسته هات رو

وقتی که عاشق میشی و از روی بی عقلی و خامی میگی اون جمله معروف رو و لو میدی که چه احساسی نسبت بهش داری، اون راحت از کنارت که نه از روت رد میشه و خاطره ای میشه . اونم چه خاطره ای. چون نمیخواد بدونه که دوستش داری و اصلن براش مهم نیست ولی تا اون موقع میترسیده که دوستش نداشته باشی و الان دیگه خیالش راحته راحته...

اینایی که گفتم شاید مصداق عینی نداشته باشه چرا که همه چیز،همیشه و همه جا نسبیه ولی جون من یه خورده فکر کنین(دارین مقیاس جدید سنجش تفکر رو) شاید همتون تا حالا بارها افتادین تو تله صداقت؛ حالا بیاین واسه صداقت تله بذارین، به خدا دنیاتون از این رو به اون رو میشه. میگین نه!! امتحان کنید

Be happy